The primary goal of this article is to get to the specifics of Zbigniew Herbert’s work. The poet had formal philosophical education and cannot be treated merely as a writer raising existential issues. The consequence of his studies in philosophy with the most eminent Polish philosophers of the time was that he took up important philosophical questions rather than used the answers that philosophers of the past had given. This is an important feature of his poetry and distinguishes Herbert from (...) those writers who subscribed to the worldview of their era. Failure to distinguish between these two stances has led to one-sided readings of his poem To Marcus Aurelius. The interpretations of the last sixty years quoted in the article lead to the conclusion that we are dealing with a kind of “contemporary”, or modified, “stoicism”. Later scholars interpreted the work as existential. A comparison of the poem with the work of Marcus Aurelius, and above all, an analysis of the differences between the ancient and modern understanding of such concepts as “nature”, “fate”, “self”, or “suffering”, allowed us to show the internal intellectualemotional tension in Herbert’s poem, and above all, the general idea of philosophizing poetry. The poet himself believed that it resembles primary reflection, such as that of the early Ionian thinkers. This is not about philosophizing on the basis of an elaborate conceptual apparatus, but about philosophical intuition and “philosophical experience”, an intellectual and emotional tension, in which – thanks to poetic talent – beauty is born. The dialog in To Marcus Aurelius is precisely a record of such poetic agitation. (shrink)

W 2021 roku przypada 700. rocznica śmierci Dantego, jednego z największych twórców literatury światowej. Polska tradycja klasyczna, romantyczna i katolicka przez wieki czerpała pełnymi garściami z jego dzieł, a szczególnie z _Boskiej Komedii. _Dante był bliski wielu pokoleniom naszych przodków, towarzysząc im na kolejnych szczeblach edukacji: gimnazjalnej, licealnej i uniwersyteckiej. Dla uczącej się młodzieży był mentorem i nauczycielem ukazującym naturę ludzką w pełnym jej wymiarze – od bestialstwa po heroizm i świętość. W czasach zamętu, którego obecnie doświadczamy, kiedy nie tylko (...) jednostki i wspólnoty, ale wręcz cała zachodnia cywilizacja znalazły się w „ciemnym lesie” i zostały wydane na łup trzech bestii : pychy, chciwości i pożądliwości, Dante Alighieri pozostaje drogowskazem i natchnieniem dla ludzi podzielających przekonanie, że istnieje prawda obiektywna oraz wartości uniwersalne, które wiążą wszystkich ludzi bez względu na rasę, narodowość i status społeczny. (shrink)